Woke, kent u dat woord? Woke is helemaal in. Je leest het dan opeens ook overal. Woke is dat wat we allemaal steeds meer worden: liever, aandachtiger, en kritischer, wakker dus. En dan niet alleen in deze coronatijd, maar sowieso.
Ik verzin dit niet zelf, dit komt uit het trendonderzoek van de Rijksvoorlichtingsdienst. Daar staat de trend woke uitgebreid beschreven. We worden zachter, kijken meer naar elkaar om en zijn ook kritischer op de overheid en het bedrijfsleven, we doen het liever zelf. We gaan op yoga, we delen onze bezittingen, starten een energiecoöperatie en kopen een boeddha voor op de slaapkamer, zoiets.
Woke: We gaan op yoga, we delen onze bezittingen, starten een energiecoöperatie en kopen een boeddha voor op de slaapkamer, zoiets.
Het is een trend waar mijn yoga-hart van gaat zingen. In Nederland is Amsterdam de hoofdstad van het woke-isme. Dat zeg ik niet uit een soort Amsterdams chauvinisme, want ik ben geen ‘echte’ – ik kom hier niet vandaan en ik woon buiten de ring. Maar omdat Amsterdam de hippiehoofdstad van Nederland is. Niet alleen in de jaren 60, ook nu.
Wookiehoofdstad (of wokiehoofdstad?)
Bij mijn werkgever, de gemeente, hebben we een systeem dat weergeeft wat voor mensen in welke wijk wonen, met leefwerelden. Je hebt de groene mensen, de ‘traditionals’; de gele, dat zijn de gezellige buurtmensen; de blauwe, die zijn wat streberiger, zakelijker, en dan heb je de rode, de creatieve onafhankelijke medemens. Die rooie, dat kun je ook de wookies noemen, of wokies. En u begrijpt het al, Amsterdam kleurt enorm rood. Het is veruit de roodste stad van het land, wookie-hoofdstad, met zo’n 50% ‘rooien’. Landelijk is dat 18%. Steden kleuren iets roder dan de rest van het land, zo zijn van de Rotterdammers en de Eindhovenaars 28% rood.
Zij-instromen is hartstikke woke
Deze week zag ik de trailer van de nieuwe serie van Nicolaas Veul en Tim den Besten voor de VPRO. Zij gaan 100 dagen voor de klas. Precies wat ik eigenlijk op 16 maart zou starten, maar dan op de basisschool in mijn buurt. 100 dagen, dat is op zich al een enorme uitdaging, maar nu is daar dan ook nog steeds een camera bij. ‘Kijk’, zei ik tegen een buurman, ‘zij-instromen is gewoon reuze hip’. En nu ik erover nadenk, zij-instromen is gewoon hartstikke woke.
Crash course op De Vijf Sterren
Met z’n achten deden we begin februari van dit jaar de crashcourse van Het Schoolbureau op basisschool De Vijf Sterren in Amsterdam Noord. Een 11-daagse intensieve snuffelstage. En een toets om te kijken of je geschikt bent voor het onderwijs. Ook voor jezelf, om te bepalen of het onderwijs iets voor je is.
We hadden allemaal al een goede baan of we deden in elk geval iets waar we voor opgeleid waren, en wat we best leuk vonden. En waar we redelijk tevreden mee waren. Van rond kunnen komen. Van communicatie in de culturele sector, tot fotograaf, van actief in de zakenwereld tot docent voor het hbo, of creative bij een kledingmerk. En ik: communicatie-ambtenaar bij de gemeente. Alle acht wilden we toch ook iets anders: we wilden voor de klas.
Alle acht wilden we toch ook iets anders: we wilden voor de klas. Nog iets zinniger werk doen, en ook met net iets meer plezier.
Nog iets zinniger werk doen, en ook met net wat meer plezier. Wat dat is wat ons bond: we wilden werk doen waar we gewoon heel erg veel lol in hebben. Zingeving en plezier, wat wil je nog meer? Het zijn precies de redenen waarom ik yoga doe. En wat ik ervaar als ik schrijf. Voor mij voelt lesgeven in hetzelfde rijtje, het is in het moment zijn, dealen met wat er op dat moment is. Aanwezig zijn bij de sfeer, de energie in de klas en bij de individuele leerlingen.
Het is zijn. Of zen. Wat je wilt.
Het is zijn. Of zen. Wat je wilt. Niet doen. Niet regelen, plannen, vergaderen. Dat moet je ook heus doen als juf, maar het is niet je hoofdtaak. Heerlijk. Gewoon bezig met dat dictee, die taalles, die ruzie die opgelost moet worden.
Als je ons zou zien zou je ons niet classificeren als hip of hippies.
Dus zo belanden we alle acht in dit klasje van de crash course. Als je ons zou zien zou je ons niet classificeren als hip of hippies. Eerder heel normaal. Trui, spijkerbroek, dat soort mensen. Maar we zijn het wel. Want woke dat we zijn!
