Bij de kinderen in de klas zie ik soms letterlijk de kwartjes vallen. Opeens snappen ze hoe ze handig kunnen aftrekken. Deze week viel er een kwartje bij mij. Met de aanloop van een lange knikkerbaan, dat wel. Het was een pittige week, de eerste corona-week met een volledige klas. Meester Jelle vond het dinsdag het uitgelezen moment om al op dinsdag ‘s middags voor groep 8 te staan, dus ik had ze, redelijk onvoorbereid helemaal alleen. De dag ervoor had ik al vol verbazing zitten kijken hoe ontzettend traag de dag ging voor de kinderen omdat meester Justus steeds de boel moest stilleggen om de rust te doen weerkeren.
Ik werd volop getest. Vanjay en Lucas weigerden hun schrijfles te maken. Rayan begon de grappenmaker uit te hangen en toen ik hem de klas uit stuurde stond hij keer op keer gekke bekken te trekken voor het raam. Aan het eind van de middag, toen ik als een volkomen uitgeputte politieagent de klas voor een filmpje zette vlogen Mohammed en Raouan elkaar nog even in de haren. Pfff. Het huilen stond mij nader dan het lachen, ik voelde mij hopeloos.
Ik slaap er slecht van en sleep mij de volgende dag naar school. Ik onderzoek mijn gevoel over de ‘rotjochies’. Ik wil elk kind vanuit liefde benaderen maar nu vind ik dat even erg moeilijk. Ik sta het mijzelf maar toe voor deze week, het is er toch al. De rest vd week is zwaar en het weekend wil ik eigenlijk alleen maar alleen tegen een boom zitten. In plaats daarvan ga ik wandelen met een vriendin en dat is ook fijn. De nacht van zondag op maandag breekt het angstzweet mij uit. O ja, mijn lijf vind hier ook iets van, dat dacht ik te kunnen controleren en weg te wandelen, maar zo gaat het niet. Ik heb een doorwaakte nacht met allerlei dramatische gedachten en ‘s ochtends bij een meditatie breekt het eindelijk, grote snikken, geen tranen, maar een soort oerbrulletjes. De blokkade in mijn buik is weg. Ik sta er weer.
Ik sta die dag stevig voor de klas. Ik heb de hele week aanvaringen met Rayan, en kijk al uit naar de goedmaak gesprekjes die ik ‘s ochtends weer met hem heb. Ik kan er om lachen en lig er niet meer wakker van. Ik bereid de lessen goed voor en ik heb de regie. Voor de klas staan is niet lessen geven, of het leven voorleven, ja ook, misschien komt dat nog, maar voor nu voel ik heel sterk: voor de klas is als het zijn van de regisseur van een film. De klas leiden. Schakelen tussen inhoud en proces, de hele dag zodat de roedel kinderen zo goed mogelijk aan leren toe komt. Het kwartje is gevallen, het verschil tussen weten en ervaren. Er was een vrij lange knikkerbaan voor nodig, maar het kwartje ligt op zijn plek. Op naar het volgende muntje.
