Mijn studie voelde als een fuik richting de bijstand. Maar nu is het bijna zover…. ik heb een beroep!
Ik heb een studie gedaan waar je niks aan hebt: politicologie. Die studie, met 6 lesuren per week, voelde dikwijls als een fuik richting de bijstand. Maar omdat ik ook niet wist wat ik anders zou studeren zwom ik toch maar door.
De bijstand, dat was mijn angstbeeld, dus die heb ik altijd proberen te vermijden. Na mijn studie blies ik mijn bijbaan bij de Hema op tot iets waar ik van kon leven en ook tijdens de ‘werklozen-cursus’- een post-doctorale opleiding tot milieu-ambtenaar, leefde ik van de Hema. Terwijl mijn medestudenten aan de UT in Enschede lekker uitsliepen op zondag stond ik gordijnen te verkopen. Altijd uit handen gebleven van de sociale dienst.
Enfin, die studie politicologie. Zo rond het vierde jaar werd er onder ons, politicologen, een enquête afgenomen. Over dat wat wij wilden gaan doen met onze studie, die studie waar we eigenlijk niet zo heel veel mee konden. En waar we, behalve het lezen van Marx, John Stuart Mill en het in de praktijk brengen van het nut van demonstraties, eigenlijk ook niet vreselijk veel leerden. Dus braaf schreef ik op wat alle politicologen toen wilden, namelijk een baan bij de Novib, bij Milieudefensie of ontwikkelingswerk doen in een arm land. En, schreef ik erbij. ‘Mocht dat allemaal niet gaan lukken, dan kan ik altijd nog gaan leven van mijn pen.’
De buurtkrant van de universiteit, de Folia, kreeg lucht van die politicologenenquête en schreef er een artikel over. Smalend werd mijn zin over het leven van de pen aangehaald. Alsof het een rare, totaal niet realistische toekomstdroom was.
Nu leef ik eigenlijk al bijna mijn hele werkende leven van mijn pen. Ik schrijf stukjes, beleidsplannen, projectvoorstellen, communicatieplannen, vul social media accounts en maak krantjes of websites. Ik denk nog dikwijls aan dat artikel in de Folia en denk dan ‘lekker puh’.
Maar toch. Met al dat schrijven, beleidsmaken, communiceren wat ik doe, heb ik eigenlijk nog steeds niet het gevoel dat ik een vak heb, een beroep. Ik ben dan ook dikwijls jaloers geweest op mensen die wel echt iets kunnen. Die arts zijn. Of kapper. Of tuinman, fysiotherapeut of psycholoog. Mensen die echt een vak beheersen, daar expert in zijn, een beroep hebben, een roeping wellicht. Dat ik straks voor de klas sta, en het ambacht van leraar zijn echt ga beheersen. Dat ik daar zelfs een papiertje voor ga krijgen, daar verheug ik mij dan ook enorm op. Eindelijk een beroep!
