De gedachte is niet origineel maar vandaag ervaar ik opnieuw de waarheid van clichés: de school is net een levend, ademend organisme. Gistermiddag werd onze jongste uitgeluid. Eén voor één kwamen de kinderen de deur van de school uit, door een haag van applaudisserende leraren, over de rode loper richting hek, richting uitgang.
Over de loper waren ballonnenbogen gespannen en tien meter voor het hek stond de directeur van de school met een grote ijzeren bel. En de juf die zijn naam riep: Lowiek! Achter het hek applaudisserende ouders, broertjes en zusjes. Met mijn altijd zo los zittende tranen zag ik het een beetje wazig. Mooi beeld dat wel. Alle leraren die zijdelings of juist heel direct met je kind te maken hadden stonden klaar om hem nu liefdevol de wereld in te spugen.
Het voelt raar maar ook juist heel passend dat ik nu juist dezelfde school binnenkom. Oké, ik ben wel minder feestelijk onthaald dan Lowiek is uitgeluid. Nu zit ik op de laatste dag van mijn werkervaringstraject op de einde-van-het-jaar-barbecue tussen dit organisme. Juffen en meesters die ik voorheen kende als de docenten van mijn kinderen zijn nu mijn collega’s. Na de zomer sta ik alleen voor de klas, zelfstandig voor groep 7. Heel spannend, maar doordat ik hier al jaren kom, ook heel vertrouwd.
De directeur kent alle 550 leerlingen bij naam en voor veel van de andere docenten geldt dat ook. Ik ben onder de indruk van hoeveel liefde er voor de kinderen is. Ik moet zelf eerst maar oefenen op de namen van de vijftig collega’s….. Als ik thuiskom van de eindejaars-bbq zie ik het kaartje bij de bloem die Lowiek heeft gekregen van de schooldirecteur. ‘Mooi is dat Lowiek’ staat er. ‘Ga je eindelijk van school, laat je je moeder achter!’
