Arthur, mijn duo, komt de klas binnenlopen en opeens zijn alle kinderen ijverig aan het schrijven in hun spellingschrift. Ik zucht. Ik probeer ze al een kwartier zover te krijgen maar de meeste kinderen keken, totdat Arthur binnenkwam, met glazige ogen in hun werkboek. En Ahmed en Younes probeerden zonder dat de juf het ziet te klieren, wat deze keer niet lukte -de eerste waarschuwing hebben ze binnen- maar wat straks ongetwijfeld wel lukt omdat juf ergens anders een brandje aan het blussen is.
Toen ik vorige week het gebrek aan rust en stilte in mijn lessen ter sprake bracht in mijn klas kreeg ik tegenovergestelde tips van de kinderen. “Je moet meer waarschuwingen geven” vond de ene helft, de leerlingen die graag rustiger zouden werken. “Je moet veel minder waarschuwingen geven” vond de andere helft, wiens namen geregeld op mijn nablijf-lijstje prijken. Hier had ik niet veel aan.
Mijn beste les kreeg ik die middag. Teamleider Jesse kwam even bij mij in de klas zitten tijdens de laatste les van de dag, beeldende vorming. Ik deed mijn uiterste best de leerlingen te motiveren aan hun dierentotems te werken. ‘Hoe lang vind ik dit nog leuk’ denk ik, terwijl ik verbeten Savier aan het werk probeer te krijgen, ondertussen naast Behram ga staan zodat hij eindelijk eens gaat kleuren en daarna de ketende Djamilla verwijtend toespreek.
Jesse roept mij bij zich. “Kijk eens goed om je heen.” Ik kijk verwilderd om me heen en snap niet wat hij bedoelt. “Kijk eens goed. Zie je dat bijna iedereen prima aan het werk is? Zelfs de boefjes Haley en Ahmed zitten zoet hun totem te kleuren. Het zijn maar drie kinderen die niet werken. Precies díe kinderen die jij nu al tien minuten aandacht geeft. Laat ze, geef de kinderen die wel werken een opsteker.”
Schutterend loop ik langs de tafels van de ijverig kleurende kinderen, bekijk hun werk en geef her en der een opsteker. Met het zure gevoel nog in mijn lijf voelt het niet oprecht wat ik doe. “Zullen we eens kijken wat er gebeurt als je het klassikaal doet?” zegt Jesse. ‘Ik kan niet meer’ zeg ik, ‘ik kan het niet meer uit mijn tenen halen, zo moe ben ik’. “Oké, dan doe ik het” zegt Jesse. Hij gaat centraal voor de klas staan en prijst de klas uitbundig voor hun aandachtige werk aan de totem. “Haley, wat een mooie totem heb jij gemaakt, ik heb gezien hoe ontzettend precies je hebt gewerkt”. Haley gloeit van trots en kleurt direct ijverig door. Ook andere kinderen krijgen opstekers van Jesse en terwijl hij nog bezig is zie ik Behram en Djamilla opeens ijverig kleuren. In de drie minuten tot het einde van de les doen ze meer dan in het hele uur daarvoor….
